26/08/21  ━━   1 min read

Τα πολύπλευρα οφέλη της άσκησης για την υγεία είναι κοινώς αναγνωρισμένα. Οφέλη που εκτείνονται από τη μείωση του κινδύνου ολικής θνησιμότητας, της εμφάνισης και εξέλιξης του διαβήτη τύπου ΙΙ, των καρδιαγγειακών νοσημάτων, και διάφορων μορφών καρκίνου, μέχρι τη βελτίωση της πνευματικής λειτουργίας, την καλύτερη ρύθμιση του σωματικού βάρους και τη βελτίωση του επιπέδου ζωής γενικότερα. Ειδικότερα την περίοδο την οποία διανύουμε, με την πανδημία του COVID-19 εν εξελίξει και τον συνεπακόλουθο περιορισμό των επιπέδων φυσικής δραστηριότητας, η αλλαγή του τρόπου ζωής, με την άσκηση προεξέχουσα, φαντάζει ζωτικής σημασίας.

Παρόλα αυτά, ακόμα και σε κάτι τόσο ευεργετικό όπως είναι η οργανωμένη μορφή φυσικής δραστηριότητας, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος έλεγχος για να μην εμφανιστούν τυχόν ανεπιθύμητες συνέπειες.

Μία πρόσφατη μετα-ανάλυση η οποία συμπεριέλαβε στο δείγμα της >240.000 εθελοντές, έδειξε ότι μία από τις πιο κλασικές μορφές άσκησης όπως είναι το τρέξιμο, ναι μεν επιφέρει σημαντικές μειώσεις στον κίνδυνο ολικής και καρδιαγγγειακής θνησιμότητας (27 και 30% αντίστοιχα) μεταξύ των ατόμων που τρέχουν έναντι αυτών που δεν τρέχουν, ωστόσο δεν παρατηρήθηκαν  αναλογικά επιπρόσθετα οφέλη με την αναλογική αύξηση του χρόνου τρεξίματος, αποδεικνύοντας ότι το περισσότερο δεν σημαίνει πάντα και καλύτερα αποτελέσματα.

Αντιστοίχως, σε μία μελέτη παρέμβασης η οποία δημοσιεύτηκε σε ένα από τα καλύτερα επιστημονικά περιοδικά στον κόσμο, επιβεβαιώθηκε η ρήση «παν μέτρο άριστον». Πιο συγκεκριμένα, μία ομάδα επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υπερβολικά έντονη και παρατεταμένη προπόνηση οδήγησε σε σημαντική μείωση της μιτοχονδριακής λειτουργίας γενικότερα και της μιτοχονδριακής αναπνευστικής λειτουργίας ειδκότερα, η οποία με τη σειρά της σχετίζεται με μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη, ενώ παράλληλα περιόρισε και τον ρυθμό παραγωγής ελευθέρων ριζών διατηρώντας το κύτταρο σε συνθήκες παρατεταμένου οξειδωτικού στρες. Το συμπέρασμα που προέκυψε, ήταν ότι τα άτομα τα οποία ασκούνται, είτε είναι αθλητές είτε απλοί ασκούμενοι με στόχο τη βελτίωση της υγείας τους, θα πρέπει να παρακολουθούν προσεκτικά και τακτικά τα επίπεδα των προπονήσεών τους, μιας και η υπεβολική άσκηση μπορεί να επιφέρει και αρνητικές επιπτώσεις. 

Συμπερασματικά, η συστηματική παρακολούθηση των δεικτών φυσικής κατάστασης με στόχο την εύρεση εξατομικευμένων οδηγιών για άσκηση, μέσω μίας επιστημονικά οργανωμένης εργομέτρησης είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη ούτως ώστε να επιτευχθούν τα βέλτιστα θετικά αποτελέσματα σε δείκτες υγείας για τον  κάθε ασκούμενο, με την απαιτούμενη ασφάλεια. 

 

Πηγές

  • Zeljko Pedisic et al.  “Is running associated with a lower risk of all-cause, cardiovascular and cancer mortality, and is the more the better? A systematic review and meta-analysis“. British Journal of Sports Medicine. 2019. 
  • Mikael Flockhart, et al. “Excessive exercise training causes mitochondrial functional impairment and decreases glucose tolerance in healthy volunteers”. Cell Metabolism. 2021.

Γιάννης Αρναούτης MSc, PhD
Εργοφυσιολόγος
Διδάκτωρ Τμήματος Επιστήμης Διαιτολογίας – Διατροφής,
Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο

26/08/21  ━━   1 min read

Τα πολύπλευρα οφέλη της άσκησης για την υγεία είναι κοινώς αναγνωρισμένα. Οφέλη που εκτείνονται από τη μείωση του κινδύνου ολικής θνησιμότητας, της εμφάνισης και εξέλιξης του διαβήτη τύπου ΙΙ, των καρδιαγγειακών νοσημάτων, και διάφορων μορφών καρκίνου, μέχρι τη βελτίωση της πνευματικής λειτουργίας, την καλύτερη ρύθμιση του σωματικού βάρους και τη βελτίωση του επιπέδου ζωής γενικότερα. Ειδικότερα την περίοδο την οποία διανύουμε, με την πανδημία του COVID-19 εν εξελίξει και τον συνεπακόλουθο περιορισμό των επιπέδων φυσικής δραστηριότητας, η αλλαγή του τρόπου ζωής, με την άσκηση προεξέχουσα, φαντάζει ζωτικής σημασίας.

Παρόλα αυτά, ακόμα και σε κάτι τόσο ευεργετικό όπως είναι η οργανωμένη μορφή φυσικής δραστηριότητας, θα πρέπει να υπάρχει κάποιος έλεγχος για να μην εμφανιστούν τυχόν ανεπιθύμητες συνέπειες.

Μία πρόσφατη μετα-ανάλυση η οποία συμπεριέλαβε στο δείγμα της >240.000 εθελοντές, έδειξε ότι μία από τις πιο κλασικές μορφές άσκησης όπως είναι το τρέξιμο, ναι μεν επιφέρει σημαντικές μειώσεις στον κίνδυνο ολικής και καρδιαγγγειακής θνησιμότητας (27 και 30% αντίστοιχα) μεταξύ των ατόμων που τρέχουν έναντι αυτών που δεν τρέχουν, ωστόσο δεν παρατηρήθηκαν  αναλογικά επιπρόσθετα οφέλη με την αναλογική αύξηση του χρόνου τρεξίματος, αποδεικνύοντας ότι το περισσότερο δεν σημαίνει πάντα και καλύτερα αποτελέσματα.

Αντιστοίχως, σε μία μελέτη παρέμβασης η οποία δημοσιεύτηκε σε ένα από τα καλύτερα επιστημονικά περιοδικά στον κόσμο, επιβεβαιώθηκε η ρήση «παν μέτρο άριστον». Πιο συγκεκριμένα, μία ομάδα επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υπερβολικά έντονη και παρατεταμένη προπόνηση οδήγησε σε σημαντική μείωση της μιτοχονδριακής λειτουργίας γενικότερα και της μιτοχονδριακής αναπνευστικής λειτουργίας ειδκότερα, η οποία με τη σειρά της σχετίζεται με μειωμένη ανοχή στη γλυκόζη, ενώ παράλληλα περιόρισε και τον ρυθμό παραγωγής ελευθέρων ριζών διατηρώντας το κύτταρο σε συνθήκες παρατεταμένου οξειδωτικού στρες. Το συμπέρασμα που προέκυψε, ήταν ότι τα άτομα τα οποία ασκούνται, είτε είναι αθλητές είτε απλοί ασκούμενοι με στόχο τη βελτίωση της υγείας τους, θα πρέπει να παρακολουθούν προσεκτικά και τακτικά τα επίπεδα των προπονήσεών τους, μιας και η υπεβολική άσκηση μπορεί να επιφέρει και αρνητικές επιπτώσεις. 

Συμπερασματικά, η συστηματική παρακολούθηση των δεικτών φυσικής κατάστασης με στόχο την εύρεση εξατομικευμένων οδηγιών για άσκηση, μέσω μίας επιστημονικά οργανωμένης εργομέτρησης είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη ούτως ώστε να επιτευχθούν τα βέλτιστα θετικά αποτελέσματα σε δείκτες υγείας για τον  κάθε ασκούμενο, με την απαιτούμενη ασφάλεια. 

 

Πηγές

  • Zeljko Pedisic et al.  “Is running associated with a lower risk of all-cause, cardiovascular and cancer mortality, and is the more the better? A systematic review and meta-analysis“. British Journal of Sports Medicine. 2019. 
  • Mikael Flockhart, et al. “Excessive exercise training causes mitochondrial functional impairment and decreases glucose tolerance in healthy volunteers”. Cell Metabolism. 2021.

Γιάννης Αρναούτης MSc, PhD
Εργοφυσιολόγος
Διδάκτωρ Τμήματος Επιστήμης Διαιτολογίας – Διατροφής,
Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο